روابط بین فرزندان و والدین

معمولا فرزندان لوس بیش از اندازه از سوی والدین حمایت عاطفی می شوند ، یعنی هر چیزی را که کودک خواهان آن است برایش فراهم می کنند و این در حالیست که نقش تنبیه و تشویق ، جلوگیری از کارهای ناشایست است که با مهربانی بی مورد والدین موجب باج گیری فرزندان از خانواده می شود. پدر و مادر بدون توجه به این موارد با فرزندان خود کنار می آیند گویی که جای فرزندان و والدین عوض می شود .
همچنین ممکن است فرزندان در زندگی با انواع کمبودها مواجه باشند و می خواهند با غرورشان آن ها را جبران کنند که در اغلب موارد والدین این مسئله را جزو خصلت فرزند خود دانسته و به جای صحبت و بر طرف کردن آن ، به بزرگ کردن این عیب می پر دازند .
البته از این موضوع نیز نباید غافل شد که تربیت والدین به فرهنگ تربیت خود آنها در خانواده‌ای بستگی دارد.
دوران بلوغ نیز یکی از ایستگاه های مهم در زندگی فرزندان است که والدین باید این دوره را با هوشیاری  و کنترل خشم و احساسات آن ها مهار کنند.
تربیت والدین در نقش پذیری فرزندان در آینده و در جامعه موثر است زیرا فرزندان باتوجه به تربیتی که در خانواده شده اند و بر اساس علایق و خصلتهای شکل گرفته به انتخاب شغل می پردازند و دارای نقش کوچکی میان جامعه بزرگ می شوند که به عنوان مثال فرزندی که بیش از حد لوس بار آمده یا مغرور و از خود راضی است نمی تواند به خوبی به ایفای شغل بپردازد و در جامعه ، محل کار و تعاملات اجتماعی خود دچار مشکل می شود و گاهی نیز ممکن است شغل خویش را از دست بدهد .
این امر سر خوردگی فرد در جامعه را رقم می زند و به اصطلاح باعث عقده ای شدن آن فرد می شود و مشکلات دیگری را به بار آورده که جبران آن در بزرگسالی به مراتب سخت تر است که در اینگونه موارد مراجعه به مشاور می تواند در از بین بردن خصلتهای بد و تعامل خوب با جامعه مفید باشد .
این فرزندان اگر با تربیت نادرست بزرگ شوند در بزرگسالی ، زندگی مشترکشان نیز از هم می پاشد . همچنین میزان تحصیلات والدین در تربیت فرزندان موثر است و البته این بدان معنا نیست که والدین  با سطح سواد پایین و یا بیسواد نمی توانند از پس تربیت فرزندان خود برآیند اما ذکر این نکته ضروری است که با تحصیل دانش ، به سطح شعور اجتماعی والدین اضافه می گردد و در کمک به فرزندان موثر است. به طور مثال اگر تربیت فرزندان در نسل های گذشته مثلا در پدر بزرگ ها و مادربزرگ ها را با نسل حاضر مقایسه کنیم، می توان به وضوح شکاف تربیتی را در این نسل ها مشاهده نمود؛به این معنی که پدر ها و مادرهای نسل گذشته سنتی تر بوده و با رفتارهای اجتماعی کمتر عجین شده اند . در صورتی که در دوره جدید مثلا در دهه ۷۰ ، فرزندان اجتماعی تر و با فاصله از خانواده بار آمده اند .
لازم به ذکر است که نسل های جدید نیز مانند نسل دهه ۶۰ نیستند ، زیرا با به وجود آمدن تکنولوژی و زندگی ماشینی خانواده ها تحت تاثیر قرار گرفته و عدم تحرک فرزندان را به وجود آورده است . همچنین گرایش فرزندان به گروه همسالان و گذراندن وقت با آنها و دوری از خانواده در این نسل ها به وضوح مشاهده می شود .
مسئله ای که در این میان باید به آن توجه شود خوب تکامل یافتن ، خوب زندگی کردن و احساس خوب داشتن نسبت به نوع زندگی و اطرافیان است.