آیا خودگویی دیوانگی است؟

اگر افراد دچار اختلالات روانپزشکی نباشند خود گویی را از روی تنهایی یا برای رقابت جویی و یا برنامه ریزی انجام می دهند .

به گزارش خبرنگار اجتماعی جارپرس، خود گویی را به عنوان گفت و گویی درونی تعریف می کنند که ممکن است با صدای بلند یا آهسته و یا بی صدا صورت گیرد که از طریق آن ، فرد افکار و احساسات خود را تفسیر میکند ، ارزیابی ها و اعتقادات خود را تغییر می دهد ، به خود آموزش می دهد یا خود را تقویت می کند.

همچنین خود گویی بر اساس آنچه افراد به خود می گویند بر رفتارها و راهبردهای درگیر در فرآیندهای ذهنی تاثیر می گذارد.

بر اساس مقاله ای مندرج در نشریه الیت دیلی ، افرادی که عادت دارند با صدای بلند حرف بزنند می توانند افکارشان را منسجم کنند و آنها را بهتر عملی کنند. این روش سبب می شود تا افکار قابل لمس شده و سپس برای عملی شدن راحت تر می شود.

الیت دیلی می افزاید : هنگامی که افراد با خود حرف می زنند افکارشان برای عملیاتی شدن قابل لمس می شود . مثلا وقتی موضوعی که در ذهن وجود دارد به زبان آورده شود اشکالات و نقاط قوت آن متمایز می شود .

بر پایه نوشته این نشریه اینترنتی، با خود حرف زدن در مواقع دیگر نیز دارای حسن است که می توان به این ترتیب به آنها اشاره کرد:

کودکان آنقدر حرفها را تکرار می کنند تا یاد بگیرند
روش یاد گیری حرف زدن کودکان نیز اینگونه است ، بچه ها صحبت والدینشان را گوش می دهند سپس همان حرف را آنقدر تکرار می کنند تا صحبت کردن را یاد بگیرند.

گفت و گوی درونی مسیر رسیدن به هدف را روشن می کند
حرف زدن با خود سبب می شود مسیرهای منتهی به هدف مشخص شود . تعدد موضوعات در ذهن باعث می شود که تمرکز بر یک موضوع سخت نباشد اما می توان با حرف زدن با خود تمرکز بر موضوع را ایجاد کرد و به این ترتیب بهتر به هدف دست یافت .

مریم درخشان نژاد کارشناس ارشد روانشناسی بالینی در این خصوص به خبرنگار اجتماعی جارپرس گفت: حرف زدن با خود از بچگی وجود دارد و در دوران کودکی جزو مراحل رشد روانی کودک است. حتی در بزرگسالی هم خود گویی وجود دارد به طوری که فرد برنامه ریزی را در فکرش انجام نمی دهد بلکه زبانا آن را انجام می دهد .

افراد رقابت جو برنامه ریزی ها و رقابتهای خود را به صورت کلامی بیان می کنند و خود گویی در آنها دیده می شود، همچنین کسانی که اضطراب بالا یا اعتماد به نفس پایین دارند برای رفع مشکلات خود به این کار دست میزنند. در سالمندان نیز چون کسی کنارشان نیست و همدمی ندارند این خودگویی را با خود انجام می دهند.

در اختلالات روانپزشکی مانند اختلالات اسکیزوفرنی، عقب ماندگی ذهنی یا اختلالات اوتیسم این خود گوییها وجود دارد ولی اگر افراد دارای اختلالات روانپزشکی نباشند و افرادی رقابت جو باشند تمام برنامه ریزیها و کارهایشان را با خود گویی انجام می دهند و احساس می کنند پیشرفت شان بیشتر است و بسیاری از افرادی که موفق هستند گفتگوی درونی دارند.

حال می توان گفت افراد رقابت جو ، با اضطراب بالا و اعتماد به نفس پایین و حتی سالمندان علاوه بر مشاوره و کمک گرفتن از روانشناسان می توانند این خودگوییها را در جهت مثبت سوق دهند؛ به طور مثال در کم کردن اضطراب و یا بالا بردن اعتماد به نفس پیش روند و در سالمندان در جهت برنامه ریزی برای یک روز که تنها نباشند صورت گیرد.

خود گویی اگر اختلال روانپزشکی نباشد پروسه ای است که از دوران کودکی برای یادگیریها وجود دارد و می توان گفت که تا حدی موجب پیشرفتهای زیادی می شود.

انتهای پیام/