تک فرزندی مشکل آفرین نیست اختلال در عملکرد خانواده خطرناک است
به گزارش جارپرس به نقل از ایرنا ، فائزه عطاریانˈ اظهارکرد: عوامل مختلفی در سلامت روان تک فرزندان دخالت دارند که در بین آنها نوع رفتار و نظام تربیتی والدین می تواند بیشترین سهم را به عهده داشته باشد.
وی با بیان این که اگر در عملکرد خانواده اختلال وجود داشته باشد، فرزند یا فرزندان در معرض خطر قرار می گیرند، زیرا سلامت روان کودکان با نحوۀ تطابق والدین با مسایل زندگی ارتباط تنگاتنگی دارد، افزود: اگر والدین تطابق مناسبی با مسائل زندگی داشته باشند، فرزندان نیز از آنها الگو برداری کرده و تطابق مناسبی با مسایل زندگی پیدا می کنند.
عطاریان معتقد است: برای داشتن مهارت های ارتباطی و اجتماعی خوب، تنها لازم است تک فرزندان با همسالان خود در ارتباط باشند و زمان کافی برای یادگیری این مهارت ها به آن ها داده شود.
این کارشناس ارشد روانشناس اظهار می دارد: تک فرزندان از آنجا که بیشتر با بزرگسالان در ارتباط هستند، دایره لغات وسیع تری نسبت به سایر کودکان دارند و قبل از کودکان دیگر رفتارهای بزرگسالانه و بالغانه از خود نشان می دهند و منظور و توقعات بزرگسالان را بهتر درک می کنند.
وی می افزاید: بررسی های پژوهشگران نشان داده است که در دوران نوپایی مادران تک فرزند بیشتر با کودک خود در ارتباط هستند (آنها را بیشتر می بوسند، در آغوش می کشند و بازی می کنند) و این تعاملات باعث ایجاد حس دلبستگی مثبت بین مادر و کودک می شود که در سلامت روان کودک نقش مهمی دارد.
عطاریان با اشاره به این مطلب که در دوران مدرسه رفتارهای تک فرزندان بالغانه و مهارت های آنها در صحبت کردن بیشتر از کودکان دیگر است، می گوید: این توانایی ها آنها را قادر می سازد تا در نظام های آموزشی موفق تر باشند.
وی افزود: در دوران نوجوانی تک فرزندان در آزمون های فکری نمرات بالاتری می گیرند و درک اجتماعی بالاتری دارند و سرانجام در دوران بزرگسالی تک فرزندان در زندگی زناشویی متفاوت از سایرین نیستند و ثبات ازدواج آنان همچون افراد دیگر است.
این کارشناس ارشد روانشانسی نکاتی که والدین کودکان تک فرزند باید به آن توجه کنند راچنین بر می شمرد: در ابتدا باید دانست که در تربیت تک فرزندان باید از همان اصول و قواعد کلی و اصلی فرزندپروری پیروی کرد و هر دو والد در تربیت فرزند به صورت هماهنگ عمل کنند.
رابطه مادر با تک فرزند باید مادرانه و رابطه پدر با تک فرزند باید پدرانه باشد و در صورت فقدان یکی از والدین توجه به نقش مادرانه مادر و پدرانه پدر نبایستی تحت الشعاع فقدان طرف دیگر قرار گیرد.
اجازه دهید فرزندتان شخصیت مستقل و مخصوص به خود را داشته باشد و دقت کنید که خودآگاه و ناخودآگاه فرزندتان را وادار نسازید تا شخصیتی مطابق سلیقۀ شما داشته باشد و از علاقه او به متفاوت بودن استقبال کرده و تنوع و تکثر او را به رسمیت بشناسید.
باید به کودک آموخت تنها و یگانه همدم پدر و مادر نیست تا بتواند روابط اجتماعی خود را گسترش دهد و به پدر و مادر محدود نسازد و دقت داشته باشید که شما و فرزندتان وابستگی افراطی به یکدیگر پیدا نکنید؛ وابستگی شدید عاطفی مانع از استقلال شخصیت کودک می شود و مانعی در راه دوست یابی او خواهد شد.
نباید تصور کنید که چون تنها یک فرزند دارید، می بایست کلیه خواسته هایش را برآورده سازید؛ با این کار آنها نمی آموزند که خواسته های خود را محدود کنند و این مسأله از آنها افرادی ضعیف و آسیب پذیر می سازد که توان مقابله با مسایل زندگی را نخواهند داشت و این عدم توانایی فرد را مستعد ابتلا به اختلالات روانی می سازد.
به تک فرزندتان اجازه دهید تا رفتارهای مخصوص و مناسب سن خود را داشته باشد؛ کودکانی که پیش از گذراندن دوران کودکی به رفتار بالغانه تشویق می شوند به احساس بلوغ کاذب گرفتار می شوند و در نهایت فرصت گرانبهای کودکی و ناپخته بودن از این کودکان سلب می شود.
وظایفی که کودک بر اساس سن توانایی انجام آن را دارد، به او واگذار کنید و از به عهده گرفتن وظایف او پرهیز کنید و از او توقعاتی واقع گرایانه و در سطح توانمندی و علایقش داشته باشید چرا که در غیر این صورت می توانید موجبات احساس شکست، ناامیدی یا سرکشی در او ایجاد نمائید.
فعالیت های جسمی، ورزشی و اجتماعی تک فرزند را از ترس اینکه به او آسیبی خواهد رسید، محدود نسازید و به او اجازه دهید زندگی عادی را مانند سایر کودکان تجربه کند، در غیر این صورت پختگی و تجربیات لازم برای یک زندگی مستقل و موفق را در بزرگسالی به دست نخواهد آورد.
اطلاعات، قوانین، ارزش ها و توقعات خود را آشکار بیان کنید و از سخنان و رفتارهای مبهم و کنایه وار دوری کنید و انتظار نداشته باشید که فرزندتان بی آنکه این نکات را به او آموزش داده و یادآوری کرده باشید، مسائل را درک و قوانین را رعایت کند.
تک فرزندان را عاملی برای برآورده کردن آرزوهای ناکام و نیمه تمام خود ندانید و به آنها این اجازه را بدهید آرزوها و رؤیاهای مخصوص به خود را دنبال کنند.
عطاریان برخی از نقاط ضعف تک فرزندی را نیز این موارد عنوان می کند:
بسیاری از والدین، تک فرزندان را مورد محبت و رسیدگی شدید و یا سختگیری و توقعات بیش از حد قرار می دهند که هردوی این رفتارها می تواند به فرزند آسیب برساند.
بسیاری از والدین تک فرزندان را برای تقلید از خود تحسین می کنند در نتیجه کودک درمی یابد تقلید از والدین تحسین آنان را در پی دارد و از آنجا که تک فرزندان تمایل دارند تا شبیه والدین خود باشند این تقلید که با تحسین تقویت می شود سبب می شود تا کودک استقلال شخصیتی خویش را منکوب سازد.
تمایل والدین به چشم پوشی بر رفتارهای ناپسند کودک وحمایت از تنها فرزندی که دارند، معمولا مانع می شود تا فرزندشان عواقب اشتباهات خود را دیده و مسئولیت عمل خود را بپذیرد، در نتیجه این کودکان در نوجوانی هنگام ارتباط با دوستان و در بزرگسالی به هنگام ازدواج مشکلاتی خواهند داشت.
تمایل والدین به مراقبتی افراطی از تنها فرزند خود باعث می شود آنها به افرادی ضعیف و کم تحمل تبدیل شوند؛ اگر والدین اجازه ندهند فرزندشان با احساسات سخت و ناراحت کننده روبرو شود و یا امکان آشکار ساختن این نوع احساسات را برای او فراهم نسازند، تحمل وی را در برابر این نوع احساسات ضعیف خواهند کرد.
علاقه افراطی والدین به تک فرزند او را از خودراضی بار می آورد و موافقت افراطی والدین با تک فرزند حس خودبینی را در او بوجود می آورد؛ والدین از طریق واکنش هایی چون فداکردن منافع خود، تسلیم شدن، عقب نشینی کردن، توضیح ندادن، مخالفت نکردن و اجتناب از درگیری میل به خودخواهی در فرزند را تقویت می کنند.
اما والدین باید به خاطر داشته باشند که می بایست فرزندشان را برای ورود به جامعه تربیت و آماده کنند، پس باید به او بیاموزند که ضمن حفظ استقلال خود رابطه ای دوسویه با دیگران داشته باشد؛ یادگیری برقراری رابطه دوطرفه خصلت خودخواهی را در کودکان تک فرزند تعدیل می کند و اثرات زیانبار خودبینی و گرایش به تنهایی را برطرف می سازد.
والدین باید نسبت به اظهار نظر خود درباره تک فرزندشان بسیار دقت کنند؛ اگر والدین در تعریف و تمجید از تک فرزند خود زیاده روی کنند، موجب می شوند کودک خود را فردی استثنائی تصور کند و به تحلیلی ذهنی و نادرست از خود دست یابد.
والدین باید از نوجوانی تنها فرزندی که دارند استقبال کنند و به آزادی و استقلال او در دوران نوجوانی احترام بگذارند و از طریق واگذاری مسئولیت هایی که پیشتر برعهده داشته اند به نوجوان، حس مسئولیت پذیری را در او تقویت کنند.
والدین باید با افزایش تحمل خود از تغییراتی که در رفتار تک فرزند نوجوانانشان ایجاد شده است، استقبال کنند؛ خودداری از واگذاری تدریجی مسئولیت در اوایل نوجوانی با این توجیه که کودک آمادگی ندارد و سعی در واگذاری تمامی مسئولیت ها در پایان نوجوانی موجب بروز درگیری، ترس و وحشت در نوجوان می شود.
برچسب ها :
ناموجود- نظرات ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط مدیران سایت منتشر خواهد شد.
- نظراتی که حاوی تهمت یا افترا باشد منتشر نخواهد شد.
- نظراتی که به غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط با خبر باشد منتشر نخواهد شد.
ارسال نظر شما
مجموع نظرات : 0 در انتظار بررسی : 0 انتشار یافته : ۰