به کجاها می برد این امید ما را

۱- امید صادق: امیدوار مانند زارعی است که تمام مقدمات زراعت رافراهم می کند و تمام تلاش خود را جهت جمع آوری خس و خاشاک، شخم زدن، پاشیدن بذر و آبیاری زمین را انجام می دهد. بعد می نشیند و امیدوار است که حاصل بدست آورد یعنی کسانی که در کشور امید به پیشرفت کشور دارند تلاش می کنند مشکلات و موانع را که بطور طبیعی برای همه افراد در جامعه وجود دارد با پشت کار خود کنار زده بعد می نشیند و امید به پیروزی و پیشرفت را می کشند، نه اینکه با واردات و کم کاری و سوء مدیریت و دلالی بخواهیم امید به پیشرفت کشور داشته باشیم ۲-امید کاذب: مقدمات پیشرفت فراهم است منابع و ذخایر طبیعی و انسانی فراهم است اما کسی کار نمی کند و در راه آبادانی این سرزمین خود را به زحمت نمی اندازند و با خام فروشی در پی راحت طلبی هستند. در بیانات رهبر انقلاب ۹۳/۷/۳۰ تعبیر به بچه پول دار ملی که قدر پول را نمی داند و باعث می شود همیشه دست کشور در پیش اجنبی دراز باشد و این امید کاذب است.۳-امید احمق ها: کسی که هیچ فکر و برنامه ریزی ندارد و فقط تلاش می کند اگر نزد عده ای صرف تلاش معیار خوب یا بد بودن قرار بگیرد و برنامه ریزی نباشد ، این حماقت است ، یعنی بطور مثال اگر کسی داد زد که من می خواهم برای مردم کار کنم اول باید از او سوال شود برنامه ات چیست؟۴- امیدمغروران : کسی که نه مقدمات پیشرفت راآماده کرده و نه تلاش می کند این را می توان امید مغروران تعبیر کرد یعنی اگر کشور ما برنامه ریزی نکند بعدمنتظر بماند با این ثروت خدادادی که بدون تلاش خداوند نصیب ما کرده پیشرفت کنیم این خیال خام و امید مغروران است .

در نتیجه کشور ایران فقط با برنامه و تلاش و تکیه به توان داخلی که رهبر معظم بارها تکیه بر آن داشته اند پیشرفت خواهد کرد نه با امید به اجنبی که امید دروغین است که کشور را به پرتگاه نابودی می کشاند و هیچ نتیجه ای جز نا امیدی جامعه وبی اعتماد شدن مردم از آینده ایران نخواهد داشت.

حجت الاسلام محمد مهربان اوجائی