ارزشیابی توصیفی, اجرای کمیک موضوعی جدی
تهران – جارپرس – همه پدیده هایی که در آموزش و پرورش جوامع پیشرفته یافت می شود را میتوان در آموزش و پرورش ما هم یافت اما گاه به صورتی مجعول, صوری, فرمایشی و در نتیجه کمیک و خنده دار. از جمله آموزش ضمن خدمت, یاد گیری گروهی, آموزش خلاق و تازگیها هم ارزشیابی توصیفی. یعنی کنار گذاشتن یکباری نمره و امتحان به شیوه سنتی و توصیف کار و کارایی دانش آموز با واژگان و عباراتی مانند خوب, بسیار خوب, نیاز به فعالیت بیشتر و ….. .
چرا کمیک و خنده دار زیرا اجرای ناقص, پرتناقض, نسنجیده و به اصطلاح امروزیها کپی پیست یک کار جدی میتواند آنرا بدل به طنز و شوخی کند.
انگیزه های چندی برای جایگزینی ارزشیابی توصیفی به جای ارزشیابی سنتی مبتنی بر نمره و امتحان از جانب مسئولین برشمرده شده است. از جمله کاستن بار روانی آموزش و سنجش, کاستن اضطراب و فشار روانی امتحانات و ایجاد فضایی آرام و بانشاط برای دانش آموز است. اما اجرای ابتر و دست و پا شکسته یک طرح یاد آور کلاغی است که میخواست نسنجیده راه رفتن کبک را تقلید کند.تقلید نابخردانه و حساب نشده تجربه حتی موفقی که در کشورهای پیشرفته جواب مثبت گرفته است نه تنها ما را گامی به پیش نمی برد که ممکن است پای لنگمان را بیشتر در گل فرو برد. چرا وچگونه؟
نیک میدانیم که آموزش و سنجش دو روی یک سکه اند. یعنی هردو مکمل یکدیگرند و در نتیجه به موازات هم به پیش میروند و برروی هم تاثیر میگذارند و از یکدیگر اثر می پذیرند. با سنجش درست و علمی میتوان بر فرایند آموزش اثر گذاشت. کاستی های آن را شناخت و بر کیفیت و کمیت اش افزود. و به همین دلیل است که ارزشیابی و آزمون سازی یکی از تخصصهای فوق العاده پراهمیت برای کلیه کسانی است که در کار آموزش هستند. رشته ای بسیار مهم, دقیق و اخیرا بسیار پیشرفته. و متاسفانه بیشمارند معلمانی که حتی با اصول ابتدایی آن هم بیگانه اند.
شوربختانه در آموزش و پرورش ما قدر و قیمت این تخصص ارزشمند و حیاتی آن چنان که باید و شاید شناخته نشده و تقریبا مورد غفلت قرار گرفته است و در نتیجه همین غفلت سرمایه های مادی و معنوی بسیاری در هر سال تحصیلی به باد می رود. به عنوان نمونه ای روشن به عدم تطابق سبک و سیاق مهمترین آزمون کشوری (کنکور) با شیوه های غالب آزمون سازی و آزمون گیری در مدارس نظر کنید. نقیصه ای که موجب ظهور و رشد سریع موسسات عریض و طویلی شد که با هدف رفع این ناهماهنگی به وجود آمدند.
حال در اینجا این ناهماهنگی بین دو روی سکه یک نظام آموزش موفق یعنی آموزش و سنجش بسیار مشهود است. بخش آموزش( شیوه تالیف کتاب, روشهای تدریس, کمیت و کیفیت دانش و توانش آموزگاران و …) ما یاد گار روزگاران گذشته است و سنجش ما ناگهان تقلیدی می شود خام و عجولانه از بهترین و مدرن ترین شیوه های ارزشیابی کشور های پیشرفته.
و این به فرد گیوه به پا, قبا به تن, عبا به دوش و دستار به سری می ماند که کراوات از گردنش آویزان است و هر ناظر نکته سنجی را به خنده وا میدارد.
حمید پرویز – معلم
ارسال نظر شما
مجموع نظرات : 0 در انتظار بررسی : 0 انتشار یافته : ۰