دولت وعده سر خرمن ندهد…

تهران – جارپرس – در بخش خبری ساعت ۲۱ ، مدیر کل بودجه وزارت آموزش و پرورش بعد از اینکه اعلام می کند این وزارتخانه جهت پرداخت مطالبات و بدهی های خود؛ حدود ۱۲ تا ۱۳ هزار میلیارد تومان کسری بودجه دارد، به معلمان وعده افزایش حقوق ۵۰۰ تا ۷۰۰ هزار تومانی حین اجرای برنامه ششم توسعه می دهد.

در حالی وعده افزایش بی سابقه حقوق و رسیدگی مناسب به مدارس و دانش آموزان از جانب دولت داده می شود که نیروهای حق التدریس و خرید خدمات و بسیاری از دانشجو معلمان بیش از ۶ ماه است که حقوق و حق الزحمه های خود را دریافت نکرده اند. و برای پرداخت پاداش پایان خدمت بازنشستگان سال ۹۵ نیز هیچ ردیف بودجه ای در سال آتی تعریف نشده است. اینجاست که معلمان از این همه تبعیض و بی عدالتی و وعده وعید خسته شده و دیگر تاب و توان ساکت ماندن و انتظار ندارند. دولتی که ادعا می کرد مجلس نهم با سیاست های وی همسو نبوده و بعد از تشکیل مجلس دهم قطعا تغییرات مثبت زیادی در اوضاع خواهد داد، با تشکیل مجلس دهم و همسویی بیشتر این مجلس با سیاست های آن نیز؛ عملاً نشان داد که در حال خریدن زمان و فرار رو به جلو جهت ابقای خود در دور بعدی انتخابات ریاست جمهوری است. و با همسو شدن مجلس با دولت، زمین معلمان بیش از پیش خالی شده و دست به یکی کردن دولت و مجلس و پاس کاری فرهنگیان از مجلس به دولت و از دولت به مجلس بسیار نمایان تر گشت.

حال سوال اینجاست که این معلمان برای بهتر زیستن و یک زندگی توأم با آرامش، و یک تدریس بی دغدغه به دانش آموزان و آینده سازان این مملکت؛ باید یقه چه کسی را بگیرند؟ و چه اقداماتی انجام دهند؟ از نشست های اعضای کانون های صنفی و نمایندگانِ معلمان با مجلسیان و دولتمردان گرفته؛ تا تشکیل کمپین های مجازی و جمع آوری امضاهای الکترونیکی و دستی، و در نهایت تجمع و کنش میدانی، هر آنچه لازم بود که صدای حق خواهی و حق طلبی معلمان را به گوش مسئولین و دولتمردان برساند توسط فرهنگیان سراسر کشور انجام شد. و اکنون پاسخ همه این کنش ها چرا باید وعده های سر خرمن باشد؟ و فرهنگیان با وجود تجربیات تلخ گذشته ای که در سال های اخیر کسب کرده اند، چرا باید این شعار ها و وعده های بی اساس را باور کنند؟ وعده هایی که خودِ وعده دهندگان نیز از عدم تحقق آنها به خوبی باخبر هستند. و خیلی خوب می دانند که هیچ منابع مالی ای برای تحقق آنها در اختیار ندارند. مع الوصف لازم است که در ابتدا دولت کسری های فراوان بودجه ای وزارت آموزش و پرورش را جبران کرده، و قبل از اینکه موسم انتخابات فرا برسد؛ توجه ویژه خود را به معلمان و دانش آموزان به اثبات برساند، سپس انتظار داشته باشد که فرهنگیان در پیشبرد سیاست های دولت کمک حال باشند و پیش رونده عمل کنند. از معلمانی که اغلب آنها هنوز در ” ز ” زندگی خود مانده اند؛ انتظارِ ساختن مدینه فاضله؛ و آموزش و تربیت بهینه کودکان و نوجوانان و جوانان، و به تبع آن آینده ی پیش روی جامعه، خیال پردازی های بیهوده بوده و تا معلمان به آنچه که رفاه نسبی نامیده می شود نرسند، و دانش آموزان به آنچه که لازمه آموزش و تربیت بهینه شان است دست پیدا نکنند؛ نمی توان انتظار داشت که آینده این جامعه، هیچ گاه در مسیر بهبودی قرار بگیرد. معلمان را دست کم نگیرید و بیش از این به شعورشان توهین نکنید که هر دولتی که در جای جای این کره خاکی با معلمان در افتاده است؛ آینده خوب و درخوری را تجربه نکرده است…

مهدی فتحی / دبیر ریاضی ناحیه یک سنندج