شاهنامه خوانی و نقالی ریشه در باورهای آیینی و سنتی ایران دارد

به گزارش جارپرس به نقل از ایرنا ، امیرصادقی افزود: شاهنامه برای ما به لحاظ هویت زبان ملی ارزش بزرگی دارد؛ چون زنده کننده این زبان است و این حدس همیشه بوده و هست که اگر شاهنامه نبود، زبان فارسی از بین می رفت .

وی اظهار داشت: نقالی شاهنامه یکی از الگوهای مهم و تأثیر گذار نمایش در ایران است این گونه نمایشی قدمتی مربوط به دوره ساسانیان و اشکانیان دارد که آن موقع نقال با استقاده از آواز و موسیقی داستان هایی را روایت می کرد در واقع نقالان و شاهنامه خوانان نگهبانان قصه های عامیانه هستند.

وی گفت: دور شدن از اصل، ریشه ها و باورهای آیینی و سنتی، بزرگترین خطری است که توسعه فرهنگ هر کشور را تهدید می کند و امروز بقا و حیات هنرهای آیینی و سنتی مانند نقالی و تعزیه تنها در گرو تلاش هنرمندان نیست و باید مسوولان بیش از پیش در عرصه حمایت از این هنرها حاضر باشند

بنیانگذار فردوسی سرا افزود: امروزه نقالانی که با نقل زندگی را می گذرانند به تعداد انگشتان دست هستند و این امر تهدیدی جدی است که می طلبد مسئولان حمایتهای لازم را داشته باشند.

وی گفت: ممارست و حرکت به سوی متونی که کمتر کار شده اند می تواند موجب تداوم نقالی شود، زیرا نقالی یک هنر فردی است و به لحاظ شناخت فرهنگ و سنت های آحاد مردم در تمام ادوار تاریخ حائز اهمیت است.

این نقال بیان داشت: جوانانی که توان شاگردی و دویدن دارند در عرصه آموزش نقالی وارد شوند البته کار سختی است چرا که این هنر پرورش بدن، صدا، تکنیک و مخاطب شناسی و رعایت اصول آداب و قواعد را نیاز دارد.

این شاهنامه خوان گفت: شاهنامه، چه در بخش روزگاران پیش ازتاریخ و چه در بخش تاریخی، چه آنگاه که سینه به سینه نقل می شده و چه آنگاه که به نوشتار در آمده و هم در هزار سال گذشته که به زیور شعر فارسی آراسته شده، وظیفه ی نگاهبانی هویت ایرانی را به نیکی انجام داده است.

امیر صادقی روایتگر باسابقه شاهنامه فردوسی که به بیان بزرگان ادب و فرهنگ ایران وبا توجه به سابقه کاری خود، به پسر فردوسی معروف شده و بر این اساس عاشقانه در جهت معرفی دیدگاه های فردوسی در جامعه و انتقال و ارتباط با مفاهیم آن به نسل های جوان تر فعالیت می کند. او بخش عمده ای از درآمد و وقت خود را صرف فردوسی کرده است .