پیشنهاد فرهنگیان و کنشگران مدنی ایران به دولت

در یکم آذر ماه ۱۳۹۳ محسن خشخاشی،دبیر خوشنام و برجسته ی فیزیک شهرستان بروجرد،با ضربه های چاقوی یکی از دانش آموزانش،جان خود را از دست داد. کشته شدن زنده یاد خشخاشی به هنگام تدریس،بی گمان،یکی از عریان ترین خشونت هایی بود که آموزش و پرورش ایران به خود دیده است. مرگ دردناک خشخاشی،البته پرده از خشونت های پنهان و آشکاری برداشت که سال هاست آموزش و پرورش ایران با آن دست به گریبان است. پرپیداست که خشونت در مدرسه،بی ارتباط با خشونت در جامعه نیست و ریشه های اقتصادی،فرهنگی،اجتماعی و … دارد. خشونت در مدرسه اما، ریشه هایی در خود آموزش و پرورش هم دارد. شمار بالای دانش آموزان کلاس، کمبود و یا نبود مشاور پرورشی و مددکار اجتماعی کارآمد و کارشناس، فضای ناشاد مدرسه ها، کمبود امکانات ورزشی،درس های خسته کننده و حجم بالای آنها،نبود یا ضعف قانون و آیین نامه های حمایتی از حقوق معلم،کم اعتبار شدن جایگاه معلم،و … (که بخش بزرگی از اینها همان جلوه های خشونت پنهانی است که نسبت به دانش آموزان و معلمان اعمال می گردد)هنگامی که با مشکلات گوناگون فرهنگی،اقتصادی،و … جامعه گره می خورد نتیجه ای جز تشدید خشونت و درگیری پدید نمی آورد. سال هاست که فرهنگیان از شرایط نامناسب آموزشی و کاری خود شکایت دارند و به روش های گوناگون،فراهم آمدن شرایط یک آموزش و پرورش کیفی را خواستار شده اند و می شوند. سال هاست که فرهنگیان به فرادستان کشور هشدار می دهند که آموزش و پرورش ایران،آسیب دیده و آسیب زاست و باید در اولویت برنامه ریزی ها و تصمیم گیری ها بنشیند. سال هاست که فرهنگیان به کم توجهی ها و کم اعتنایی هایی که به این نهاد مهم فرهنگی کشور می شود انتقاد و اعتراض دارند. اما متاسفانه گویی،کمتر گوش شنوایی پیدا می شود؛ دولت ها می آیند و می روند و آموزش و پرورش همان می ماند که بود.