شیشلیک ۲۰۰متری، ابوعلی و سیر تحول مفاخر ملی

در این یادداشت که روز شنبه به قلم هادی معیری نژاد منتشر شد، آمده است: در خبرها خواندم که کباب شیشلیک ۲۰۰متری به ثبت گینس نرسید. این خبر را که خواندم خیلی خوشحال شدم.البته نه به این خاطر که بنده بخیل باشم یا وجتارین انتحاری باشم و یا اینکه کلا با هر فعالیتی که موجب جلب گردشگر به فلان استان باشد مخالف باشم. تنها با خواندن این خبر چند نکته به ذهنم رسید.
اول اینکه مفاخر ملی و ثبت های ملی و بین المللی ما در این چند ساله چه تغییر محسوسی کرده است. نمی دانم مرحوم بوعلی سینا که جهانی ایران را هنوز به نام او می شناسد و بنیان گذاری پزشکی مدرن و علمی در دنیای ماست اصلا شیشلیک دوست داشته یا نه؟ ولی مطمئن هستم تا همین چند سال قبل بحث بر سر این بود که باید از ثبت بوعلی، مولوی و دهها نام در میراث معنوی که در تمدن بزرگ ایران زمین به هم رسیده و اکنون به نام دیگر کشورها سند می خورد نگران باشیم و الان باید قلبمان برای عدم ثبت شیشلیک ۲۰۰ متری بتپد و یا نگران این باشیم که نان لواش را ارمنستان و یا بربری را فلانستان به نام خود بزنند.
این سیر تحول از اندیشه تا شکم در ثبت مفاخر گرچه به نظر نگران کننده نمی رسد اما بالا رفتن آمارافتتاح رستورانها و فست فودها در کنار کاهش محسوس کتاب فروشی ها و ورشکستگی انتشاراتی ها آنهم در پایتخت تمدن ایرانی به نظرم کمی جای نگرانی دارد.
نکته دومی که به نظرم رسید این بود که ثبت پیتزای با مساحت ۱۰۰ متر ، خوردن ۵۰ هات داگ درنیم ساعت، پخت کیک یک تنی ،شیشلیک یک کیلومتری و ثبت رکوردهایی مثل این در مملکتی که بیشتر افراد در آن برای به دست آوردن دو کیلو گوشت در ماه دچار مشکل هستند خیلی بد سلیقگی است.
در جایی که فرهنگ همدلی و کمک به دیگران و مهمان نوازی که روزی به آن شهره بودیم ،رفته رفته رنگ می بازد جایگزینی فرهنگ شکم چرانی و پرخوری بد جوری توی ذوق می زند.
از متولیان بخشهای فرهنگی و گردشگری تقاضا دارم هنگام جلب گردشگر یا جلب توجه برای اخذ بودجه و
غیره به تابلوهای هشدار دهنده وضعیت جامعه توجه کنند ….همین
منبع: خبرگزاری خبرآنلاین / ۲۰ شهریور ۹۵