یوسف هرگز نیامد

“در” کلمه ساده ای است ، ولی امروز این “در” داستان دیگری دارد! این “در” زمانی قهوه ای بود اما مادری آنقدر بر آن خیره نگریست که رنگش سفید شد. شاخه های نارنجی بالای آن سه دهه است که رنگ بهار را نمی بیند.

بیست و نه سال قبل جوانی با قد رعنایش و با کوله باری از عشق بر دوش، از این “در” بیرون رفت و به کربلاییان پیوست، او تنها بیست و یک سال داشت و دیگر بازنگشت، هیچ دعایی نیز کارگشا نبود.

پدر تنها شش ماه تاب آورد و هم پرواز یوسفش شد، آخر پدر که طاقت چشم انتظاری ندارد! و مادری که دوازده سال چشم به این “در” دوخت و دوازده سال دیگر را میان آمدن و نیامدن یوسفش شب ها را تا به صبح در خود غلتید تا او هم به همسر و یوسفش لبیک گفت.

هیچ گاه اتومبیل ها در کوچه مهربانی جای نگرفتند، لابد این کوچه همانند ساکنانش که طاقت زندگی ماشینی را ندارند، با ماشین کنار نمی آید. ما نسلی هستیم که قلب هامان را در سنگفرش های کوچه مهربانی جا گذاشته ایم.

یوسف هرگز نیامد ولی نامش آمد و تا به ابد بر سردر کوچه نشست، نام یوسف بر تمام محله مهمان همیشگی شد: غواص شهید، پاسدار فیض الله مهربانی.

گرامیباد چهارم دیماه ۹۴، بیست و نهمین سالگرد عروج غواص شهید فیض الله مهربانی که در عملیات کربلای ۴ در اروند رود به شهادت رسید.

سعید شفیع نیا گتابی