به گزارش جارپرس از ایرنا، روزنامه نیویورک تایمز در مقاله ای با اشاره به حضور پرشمار اتباعی از شهر جنگ زده دارفور سودان در بندر اسفاکس (Sfax) تونس نوشت: آنها از آنچه که نسل کشی جدید در سودان توصیف می کنند، فرار کرده اند.

ده ها و حتی صدها سودانی اکنون در پارکی در اسفاکس و هزاران نفر در سراسر این شهر بسر می برند و اگر خوش شانس باشند بر روی مقوا یا تشک می خوابند. آنها به سرنوشت خود می اندیشند، بی سر و صدا در مورد تجربیات خود گپ می زنند و به این فکر می کنند که از کجا می توانند غذا تهیه کنند.

این افراد بیشتر منتظر هستند برای پولی از سوی اقوام یا دوستان شان، یا برای کاری که ممکن است به آنها در جمع آوری ۲ هزار دینار تونس یا ۶۴۷ دلار برای خرید مکانی در یک قایق و فرصتی برای فرار، کمک کند.

نویسنده این مقاله آورده است: کسانی را در اسفاکس در فاصله ۸۰ مایلی جزیره لامپدوزای ایتالیا، ملاقات کرده که قصد داشتند از دریای مدیترانه به اروپا بروند. همه آنها می دانستند که ممکن است در این تلاش جان خود را از دست بدهند.

با این حال، روزانه عده ای این بندر را ترک می کنند. برخی از آنها از ایتالیا پیام های شادی می فرستند. جسد برخی دیگر به ساحل می رسد. در همین هفته، سه کشتی غرق شد و بیش از ۸۰ نفر کشته یا مفقود شدند. ۱۰ جسد در سواحل نزدیک پیدا شدند و هفته گذشته نیز ۴۱ نفر در سواحل ایتالیا جان باختند.

در ادامه این مقاله آمده است: بیش از ۲۷ هزار و ۸۰۰ نفر از سال ۲۰۱۴ تاکنون در آب های مدیترانه جان باخته یا مفقود شده اند. بیش از ۲ هزار نفر در مسیر رسیدن به اروپا جان خود را از دست داده اند. این یک بحران حقوق بشری، اخلاقی و مهم تر از آن نابرابری جهانی است.

افرادی که در تونس به عنوان مبدا اصلی شمال آفریقا در مسیر مهاجرت به اروپا جمع شده اند اتباعی از بورکینافاسو، گامبیا، سنگال، نیجریه، سومالی، اریتره و لیبریا هستند. برخی، مانند دارفوری ها، اگر بتوانند به کشوری امن برسند، احتمال می رود که از حمایت بین المللی و وضعیت پناهندگی برخوردار خواهند شد.

آنها از فساد و فقر فرار می کنند، از مناطقی هستند که مراقبت های بهداشتی اندک است و کودکان بر اثر بیماری های قابل پیشگیری می میرند.

افرادی که به دنبال خروج از تونس بودند سالها در این کشور زندگی می کردند اما پس از اظهارات قیس سعید رئیس جمهور این کشور شغل خود را از دست داده و اخراج شده بودند.

در ماه فوریه، رئیس جمهوری تونس اظهار داشت که آفریقایی‌های جنوب صحرا بخشی از ترتیبات جنایی «برای تغییر ترکیب جمعیتی تونس» هستند. این اظهارات موجی از سوء استفاده و آزار و شکنجه را به راه انداخت. اما این مساله باعث نشد که اتحادیه اروپا به دنبال توافقی با رئیس جمهوری تونس برای کنترل مهاجرت نباشد.

به موجب این توافق، اتحادیه اروپا به ازای «مدیریت مرزی»، ۱۱۸ میلیون دلار به تونس کمک خواهد کرد و متعهد به ارائه کمک های بیشتر خواهد شد.

نیویورک تایمز نوشت: در سال‌های اخیر، وضعیت اقتصادی در اکثر مناطق آفریقا بدتر شده است. همه‌گیری کرونا و جنگ در اوکراین این اوضاع را تشدید کرده است.

اما در مقابل درد و رنج مردم آفریقا، جهان ثروتمند تدابیر سختگیرانه در مرزهایش را تشدید کرده است. در انگلیس، دولت لایحه سختگیرانه‌ای تصویب کرده که پناهجویان را از ادعای حق خود برای حمایت بین المللی باز می دارد و قصد دارد پناهجویان را در یک کشتی شناور اسکان دهد.

بحث درباره مهاجرت به طور معمول به جای پرسیدن سؤالات گسترده تر و شاید وجودی تر، بر چگونگی دور نگه داشتن افراد متمرکز است.

آیا غرب هنوز می‌تواند ادعا کند که به حقوق بشر اعتقاد دارد و در عین حال به طور مؤثری از تخلفات در مرزهای خود چشم پوشی کند؟ آیا غرب با جنایاتی که برای جلوگیری از رسیدن مردم به سرزمین هایش انجام می شود، مشکلی ندارد؟ آیا پناهجویان و مهاجرانی که کشورهای غربی مدت ها آنها را استثمار کرده اند، نباید از امتیازات غرب بهره مند شوند؟

نیویورک تایمز در پایان نوشت: مهاجرت و واکنش غرب به آن یکی از روایت های سرنوشت ساز در عصر ما است. در حال حاضر این بحران روایتی از بدبختی و مرگ، خشونت و تبانی است. ما نیاز فوری به یافتن رویکرد بهتری داریم.